Offtop (nie)kontrolowany

ELenka

"Tylko, że łucznictwo zaczyna się trenować od najmniejszego... Dorosły mężczyzna ledwo naciągnął cięciwę, a że moja kuzynka do najszczuplejszych nie należy i do najwyższych też (150 cm wzrostu) I wyobraźcie sobie ją próbującą naciągnąć cięciwę, łuku większego od niej. "
Bez przesady. Ja mam łuk zakupiony na 18-stkę. Tyle, że klasyczny, bo takie drewniane są piękne... Jeśli się kupi łuk z rozsądnym naciągiem(mówię wciąż o klasycznych) to można spokojnie strzelać. Zresztą, pierwszy raz w życiu strzelałam z łuku o naciągu 50kg(łuk mojego od kilku lat strzelającego kumpla...) to nie dość, że ledwo to naciągałam do połowy to jeszcze bez karwasza strzelałam i miałam siniaka przez dwa tygodnie na łokciu, wręcz czarnego;/ Ale mój ma jakieś 15 kg, pan mi w sklepie polecał właśnie taki naciąg do nauki strzelania. I co, i nie dość, że bez problemu naciągam to i strzelam bez problemu. Tylko cięciwę nie bardzo umiem założyć, bo to trzeba dużo siły, ale to zawsze strzelam z kimś, często wśród tych osób jest jakiś męski mężczyzna to mi nakłada i spuszcza po strzelaniu.

Łuk to jest coś wspaniałego :) I jak ona w tym garażu trzyma ten łuk? Poziomo czy pionowo? Mój wisi w honorowym miejscu na ścianie, a na nim karwasz :D Bo się kołczanu jeszcze nie dorobiłam, niestety...

A uszka są niewątpliwie urokliwe. Eh, jak ja bym chciała takie...:( Widziałam też kogoś ze szpiczastymi uszami. Mam zdjęcie popiersia jakiegoś bohatera greckich walk powstańczych-no genialne szpiczaste:)

Ptaszniczka

Rinnel

Mój brat ma łuk 18-20 kg naciągu(nie wiem). Ja ledwo, ledwo to naciągam. I zawsze strzela z karwaszem. Ma fajne strzały. Też wszystko klasyczne. A moja mama ma szpiczaste uszy. Jak będę miała okazję to może wkleję zdjęcie.

Krzysiek

Nasz kuzyn ma luk o naciągu bodajże 25-30 Kg w tej chwili naciągam go bez problemu, ale parę lat temu to nawet do polowy nie dawałem rady, a strzały i tak latały więcej niż 100m :)

Rinnel

Czytałam o jakiś Chińskich kuszach, które naciągało się kołowrotkami, czy czymś takim, bo miały 60 kilogramów naciągu.

ELenka

Rinnel, kusza to inna bajka. Kusze się z reguły nie naciąga ręcznie.

Rinnel

Wiem, ze inna bajka. Po prostu tak "BTW" kilogramów naciągu.

Miyu

Z tego co wiem i z tego co mnie mój rodziciel oświecał interesujący się batalistyką, żadnej kuszy nie naciąga się ręcznie. Nie jestem pewna tych malutkich używanych do skrytobójstw. Wszystkie bojowe kusze mają kołowrotki i właśnie tym wyparły łuki. Wystarczyło osadzić strzałę, nakręcić kołowrotek, większa moc i wydajność przy o wiele mniejszym wysiłku.
A ja kiedyś miałam łuk, tata mi zrobił z wieszaka, a strzały były z pałeczek, dodawanych do zupek chińskich. Miałam wtedy pięć lat i naoglądałam się Robin Hooda. A żeby wieszak się nie zmarnował to z metalowego uchwytu, używałam w zabawach jak "dłoń kapitana Haka z Piotrusia Pana.

ELenka

"A ja kiedyś miałam łuk, tata mi zrobił z wieszaka, a strzały były z pałeczek, dodawanych do zupek chińskich. Miałam wtedy pięć lat i naoglądałam się Robin Hooda. A żeby wieszak się nie zmarnował to z metalowego uchwytu, używałam w zabawach jak "dłoń kapitana Haka z Piotrusia Pana."

Mnie łuki nie pociągały, jak byłam mała, ale za to dziadek mi zrobił strój batmana i w tym latałam długi czas po domu;]
Zresztą ja w tamtym czasie nie wiedziałam, kto to Robin Hood... Piotrusia też dość późno poznałam...

"Wystarczyło osadzić strzałę, nakręcić kołowrotek, większa moc i wydajność przy o wiele mniejszym wysiłku."
Ja wiem, że to inna bajka i ważniejsza dla armii była wydajność, ale dla mnie właśnie ten wysiłek przy naciąganiu i nakładanie strzały na cięciwę... Jeny, dla mnie to poezja;] Najlepszy relaks i wyciszenie, bo celowanie wymaga skupienia i wyłączam się wtedy maksymalnie :)

Miyu

Ja przedstawiłam sprawę z praktyczniejszego militarnego punktu widzenia ^_-
Ja wcześnie poznałam wszystkie bajki, rodzice mi je prenumerowali z Disneya, a tata zawsze czytał mi przed snem. Sama po książki sięgnęłam dopiero w wieku 13 lat i to był Harry Potter, a później Władca Pierścieni z koszmarnym tłumaczeniem.
Miałam, lub jeszcze mam wielkie książki formatu A2 i tam był właśnie "Robin Hood" i "Piotruś Pan". Do tej pory, gdy mam dość wszystkiego, wybieram się na strych, siadam na stercie starych dywanów i wyciągam stare książki i je czytam.

Ptaszniczka

Miyu była Kapitanem Hakiem, EL Batmanem, a ja z kuzynem przerabialiśmy naszego konika na biegunach na Ponytę z Pokemonów. A potem karmiliśmy ja guzikami.

Ktosza

Robin Hood był ukochanym bohaterem mojego dzieciństwa... Właściwie wciąż jest moim ulubionym bohaterem ^^ Jeśli kiedyś odkryję w sobie instynkt macierzyński (hy, hy) i urodzę syna, z pewnością będzie miał na imię Robin :P

Ale łuku nie miałam :(

Krzysiek

Ale chyba w oryginale był Rob(ert) in hood - Robert w kapturze :)

Furia

Na TVP1 można właśnie oglądać Arachnofobię (znaną również jako Pająki) z genialną, prześmieszna sceną walki z głównym bossem pająków na końcu. Film nie całkiem serio, polecam ;)

ELenka

"Ja przedstawiłam sprawę z praktyczniejszego militarnego punktu widzenia ^_- "
Wiem :D

Bajki to ja też znałam, ale w wersji klasycznej. Grimowie(i to ta brutalna wersja, o wydziobywaniu oka siostrom Kopciuszka i takie tam:P), Andersen, Disneya to tylko kilka...A sama różne książki pochłaniam namiętnie od 6 roku życia, jak się nauczyłam czytać:D Zaś szał na fantasy się dla mnie zaczął niewinnie-w 4 klasie mama dała mi Hobbita. Ciekawe, czy jakby wiedziała, że to się skończy bieganiem po lesie to też by mi dała?:D

"Ponytę z Pokemonów"
Pokemony to weszły, jak ja byłam w gimnazjum... A konia na biegunach też miałam:) Filip mu było. Uwielbiałam... Zresztą zawsze wolałam być rycerzem, niż ratowaną księżniczką, więc wiele wypraw przeżyłam z Filipem...

Robina mam wspaniałą wersję: "Robin Hood z Zielonego Lasu" autorstwa Greena. Zdobyczna-kiedyś jak pojechaliśmy na wakacje to w ośrodku była mini-biblioteka. Przeczytałam tam powieść o Spartakusie(od tego się chyba zaczęła moja miłość do Rzymu..) a potem się wzięłam za Robina. Ale już mieliśmy wyjeżdżać, a byłam w połowie książki. Mama to powiedziała właścicielowi a on... podarował mi tą książkę:D Tylko najgorsze jest to, że nie ma ostatnich kilku stron(albo przynajmniej jednej...) :(

"Ale chyba w oryginale był Rob(ert) in hood - Robert w kapturze :)"
Zdaje mi się że właśnie w tej mojej książce się do niego zwracają ze dwa razy "Robercie". Ale głowy nie dam.
A słyszeliście o studiach RobinHoodologii?:) Parę lat temu któryś angielski uniwersytet wprowadził takie jednoroczne. I mgr można było dostać z tego;]

Rinnel

A ja się czuję pokrzywdzona. Nigdy nie miałam konia na biegunach, chociaż o nim marzyłam. Któregoś dnia poszłam do młodszego kuzynostwa i zobaczyłam go! Był taki realistyczny, osiodłany...I doszło do tego, że zamiast się z kuzynostwem bawić, całą wizytę bujałam się na koniu. Krewni patrzyli na mnie jak na niedorozwiniętą.

Ktosza

kura z biura

Robin Hood z zielonego lasu! Przypomniałaś mi jedną z moich ukochanych lektur dzieciństwa. Niestety, nie maiłam tej książki na własność, pożyczałam od koleżanki, a później już nigdy się z nią nie spotkałam. Z tego, co pamiętam, była jakby poważniejsza niż "Wesołe przygody Robin Hooda", a brodaty Robin w tym charakterystycznym kapelusiku stał się dla mnie wersją, że tak powiem, kanoniczną - do tego stopnia, że oglądając "Robina z Sherwood" miałam trudności z zaakceptowaniem Michaela Praeda w tej roli. Oczywiście trudności długo nie trwały, zakochałam się w nim mniej więcej przy trzecim odcinku ;)
Ech, wspomnienia...

Ktosza

A dla mnie najbardziej kanonicznym wizerunkiem Robin Hooda pozostanie... Cary Elwes z "Facetów w rajtuzach", parodii autorstwa Mela Brooksa/

sentyment z dzieciństwa chyba :)

Raven

O tak, jest lepszy od Kostnera... ;)

Rinnel

Ten film był świetny. Rabin i Robin, albo samonaprowadzająca strzała :)

Miyu

Rinnel

Oczywiście moja ukochana lalka z MyScene. Na rolkach, ze zginającymi się w stawach nogami, z dwoma kompletami ubrań i pięknymi, pofalowanymi włosami...Miyu! Jak Ty mogłaś! Teraz mam skandaliczną ochotę wyciągnąć ją z pudła.

Cobitorre

Kiedy miałam 5/6 lat babcia kupowała mi prezent na Dzień Dziecka. Kompletnie nie wiedziała, co mi dac i kupiła takiego pospolitego, pluszowego króliczkozajączka.
Do tej pory nie wiem, za co go tak pokochałam. Ale był słodki. Zawsze nosiłam go przez miasto trzymając za szyję...
"Futerko" zasłaniało mu oczy. I zawsze byłam zła, gdy ktoś te jego piękne oczka odsłaniał...
Kr. Uszatek się zwie i do tej pory trzymam go w swoim pokoju pod oknem ^^

Ingrid

Moją najukochańszą zabawką był pewien miś wielkości dłoni. Nazywał się Lolek. Teraz już prawie nie ma futerka, na łapkach już się kompletnie rozłazi, a uszy mu się wystrzępiły. Jest dość stary, jak na zabawkę, bo ma trzynaście lat. *zerka na regał w poszukiwaniu owego misia* Co najlepsze, jeszcze nie wylądował w pudle, ani piwnicy. Wciąż mam go na półce :)

Raven

Ja miałam lalkę Cindy baletnicę - podobna do Barbie, ale o wiele ładniejsza (trochę mniej wulgarny makijaż).
Swoją drogą w przedszkolu znalazłam kiedyś kawałek przeciętej piłki.
Sypałam do niej piasku i bawiłam się, że to moje niemowlę...

Kazuś

Ja miałam (i mam) miśka, którego dostałam jak miałam niecały rok. Imienia nigdy nie miał. Ponoć kiedyś był puchaty, ale ja tych czasów nie pamiętam. Nos mu dawno odpadł, oczy odklejają się futro starte do zera.
Oprócz tego był różowy króliczek w bluzie z kapturem, którego nazywałam moim synkiem:).

Rinnel

Ja zawsze jak sobie napompowałam balona(bez skojarzeń proszę) to się bawiłam, że to moje dziecko.

	Forum www.antsweet.fora.pl Strona Główna :: Offtopic	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 29, 30, 31 ... 101, 102, 103 Następny
Strona 30 z 103